As miñas preferenzas culinarias non encaixan moi ben nos seus ‘asados’. Prefiro o porco á vaca ou á tenreira; o rioxa á cola ou ao ribeiro; o café de cafeteira ‘italiana’ ao mate ou ao café ‘de pota’; o kcnockando ao licor-café ou á guinda caseira e Viglieti ou Zitarrosa a ‘El Sabalero’. Non obstante, á marxe da común devoción por Benedetti, hai moitas outras cousas que nos unen e esas son as que me levaron a achegarme onte ao mediodía a casa de E.
Na sobremesa comezamos ‘amañando o mundo' e rematamos ‘poñéndonos ao día’. Foi cando escoitei por vez primeira a expresión ‘vieja confundida’. Ante a miña curiosidade por esa frase que reivindicaron como propia dos uruguaios, léronme o seguinte parágrafo: “Las viejas confundidas son mujeres de bien entrada edad con cuerpo de gimnasio y melena al viento que, al verse tan juveniles, cometen el error de fantasear con que están superjovenes porque le echan piropos y les salen ligues. Creen que el tiempo, ese gran demoledor de belleza, les ha perdonado la vida. Entonces, empiezan con las extensiones en el pelo, luego le birlan los pantalones piratas a su hija quinceañera y acaban poniéndose un piercing en el ombligo".
Coa mesma, mireime no espello. Aínda non me deu polas extensións, non levaba levaba pantalóns pirata e dubido superar a grima que me dá só pensar nun piercing no embigo pero non garanto non caer na maldición das 'viejas confundidas'.
