Non hai moitos días lía que o Tribunal Supremo tiraba por terra unha sentencia da Audiencia Nacional na que condenaban a 6 anos de cárcere a unha persoa que agora sae en liberdade. O Supremo anula a sentencia en base, entre outros, aos seguintes argumentos:"La lectura serena del extenso resumen [da declaración do acusado], en modo alguno es compatible con la motivación que se encuentra en la sentencia en apoyo de la condena". El tribunal sentenciador efectuó una interpretación de la declaración en términos que no permite la propia declaración efectuada [e engade e precisa] (...), en la valoración se aprecian "errores de interpretación y omisiones importantes", Como na prensa dese día non aparecía o nome do xuíz da Audiencia Nacional que instruíra o caso e ao que o Supremo lle tiraba das orellas, acabamos apostando, T. dicía que Marlaska e eu que Garzón.
Tivemos que agardar unha semana para que os medios publicaran o seu nome pero ao final gañei eu. O instrutor do sumario non era outro que Garzón, o mesmo ‘xuíz estrela’ que hai un mes ameazaba con querelarse contra un dos grupos participantes no Festival Benicàssim 2006 se “non cesaban nos actos que constitúen unha intromisión na súa imaxe”.
E falando de Garzón, estes días deume por ler La conspiración. Miña nai! O que del di José Amedo! Como mostra, e por se non queres abrir o PDF, un par de parágrafos:
"El juez le indicó que estaría dispuesto inicialmente a solucionar su problema si contaba todo lo que sabía. Michel le dio las claves del secuestro [de Segundo Marey], no las pruebas. En ese momento Garzón los hizo salir del despacho para realizar una llamada telefónica. Eran las siete de la tarde. Veinte minutos más tarde volvieron a entrar en el despacho y Garzón les dijo que ya no había que decir nada, porque iba en las listas electorales de Madrid por el PSOE y que sería el próximo ministro del Interior. Él se encargaría personalmente de solucionar la situación desde su nuevo destino. Finalmente, les encargó que dijesen a Amedo que siguiese callado".
“NAVIDADES 2004. Amedo cuenta cómo Garzón, que regresa al juzgado tras dimitir del Gobierno socialista, le amenaza con meter en la cárcel a su mujer si no implica a la cúpula de Interior”.
Non me estraña que Leguina escriba o que escribe ou que Guerra e outros deputados do PSOE solicitaran da fiscalía que investigue as acusacións de Amedo porque “Unha de dúas: ou é verdade o que conta o libro ou é mentira. No primeiro caso, habería que actuar contra o suposto autor dos delitos de prevaricación, malversación de fondos públicos, coaccións, amezas ou falsidade en documento público. Pola contra, se o que Amedo narra no libro é falso, habería que perseguir e castigar as gravísimas calumnias contra Garzón”.
Por máis que mirei nas hemerotecas e no Google, non me consta que nin que a fiscalía investigara, nin que Garzón, tan preocupado pola súa imaxe, se querelara contra Amedo. Quen si se querelou foi Txema Montero ao que, como di Iñaki Anasagasti, “Amedo dedica un capítulo narrando del estrañas vivencias”.
