Estoutro día Calidonia en Suxa e vella cidade norteña reflexionaba sobre a situación económica de Ferrolterra. Dende raiba e impotencia compartidas, por formación ou deformación profesional, hai tempo que unha das miñas preocupacións recorrentes é a procura de alternativas para eses centos de persoas que afrontan a realidade da prexubilación sen máis perspectiva que exercer de IBM (i-veme-á-tenda-a-mercar……), mirar obras, ocupar bares ou xogar nas tragaperras.
Interesándome por posíbeis alternativas para encher o tempo de lecer deste sector da poboación , nas máis das veces altamente cualificados, e na procura de vías de achegamento ao colectivo de inmigrantes souben dos chamados “bancos do tempo”, unha experiencia que puxeron en marcha hai 14 anos os sindicatos de pensionistas da CGIL de Parma e que cando menos nesta zona está por experimentar.
Esta iniciativa que procura romper o illamento e crear novos espazo para compartir, cooperar e sermos solidarios a través do intercambio de tempo e habelencias, abre unha nova perspectiva de traballo tamén para os servizos lingüísticos. A iso ando dándolle voltas, á integración dos labores propios do que coñecemos como voluntariado lingüístico nos intercambios dos bancos do tempo. Aínda está algo verde pero, como lle dicía a IV, pronto haberá unha nova entrega de “A Factoría de Producións Inútiles S+qL”. Claro que antes teño que rematar a reseña do libro de JM.
