Non me pasada nada

Non, non me pasa nada. Simplemente estou sobardado e nin tempo teño para escribir por máis que houbo e hai moitas cousas sobre as que me gustaría ter opinado. Espero poder volver á certa normalidade despois do 12 de maio.

Xerardo Moscoso e “La gaviota”, en xira por Galiza

Xerardo Moscoso, á fronte do grupo de teatro “La Gaviota”, que el mesmo fundou no ano 2004, comezou en Pedroso (Narón) a súa xira por Galiza.

"La Gaviota" está formado por estudantes e traballadores dos concellos de San Pedro de las Colonias, Fc. Madero e Torreón Coahuila e naceu como grupo para promover entre xoves e adultos o interese como futuros espectadores ou artistas potenciais.

Na súa estada no país representan as obras “Los perros” e “El árbol” da escritora mexicana Elena Garro.

Fábula: Π e o reino dos tres “is”

No territorio de Π reinaban os tres “is”: a incompetencia, a incapacidade e a irresponsabilidade.

A sona que a Π lle permitiu chegar a onde está fundamentouse en que foi coma o pirixel, estivo sempre onde sabían que ían pasar lista e, cando tipo algunha atribución, non desaproveitou a oportunidade de traballar na procura da autopromoción, da rendibilidade propia e inmediata, baseada en facer por facer, sen criterio, lóxica ou perspectiva de futuro.

No mundo do “emperador”, de pouco valeron as contadas voces críticas. A Π déronlle un premio en forma de amplo espazo que dirixir. No tempo que leva á fronte fixo da incompetencia, a incapacidade e a irresponsabilidade a súa divisa e bandeira.

De momento, semella ter sorte porque, malia a coller tódolos boletos, non transcendeu nin a súa pésima dirección, nin as súas actitudes prepotentes.

Para ben do proxecto, convén que Π cambie e aprenda ou, de non ser así, que cambien a Π.

Trabucado

«ENSINO EN GALEGO E GALESCOLAS

(...) Supoño que desa constatación parten algunhas iniciativas nesta materia do actual Goberno. Velaí o decreto da Consellaría de Educación que, segundo se anuncia, disporá que ao menos a metade da docencia nos niveis primario e medio se reciba en galego. É unha óptima noticia que este decreto saia avalado polos tres partidos parlamentarios, cousa lóxica se se ten en conta que esa medida se enmarca nas previsións Plan Xeral de Normalización Lingüística que elaborou o anterior goberno. A Xunta actual debe pór todo da súa parte en que o decreto se cumpra, e isto implica moita pedagoxía (especialmente cara ao profesorado), un decidido apoio por caso mediante a creación de material didáctico acaído, e tamén unha grande determinación que non se confunda a flexibilidade coa neglixencia. Por isto mesmo, chama a atención a nula visibilidade da Secretaría Xeral de Política Lingüística neste asunto. Andará a Secretaria aos biosbardos, como nos tiñan afeitos os seus predecesores no cargo?

Outra iniciativa importante para o galego é a anunciada creación da rede de centros de pre-escolarización (as galescolas) que está a pór en marcha a Vicepresidencia. Deixando á marxe andrómenas de mandilóns, trátase dunha das iniciativas máis significativas que ten nas mans este Goberno. Hai tempo que un pensa que se debera baduar menos coas linguas e tratar moito máis de falantes. A forza de enfatizar a sacralidade daquelas, acábase esquecendo que o verdadeiramente importante son as persoas que as falan. Cantas veces ten un a impresión de que se parrafea de máis coa aquela de defender, dignificar e promover o galego, e se pensa de menos en defender, dignificar e promover os/as galegofalantes. Por suposto que temos que preocuparnos polo idioma,... pero que tal se dedicamos unha pequena parte do noso esforzo a corrixir as evidentes desigualdades de todo tipo que pexan o desenvolvemento e o benestar da comunidade galegofalante? Unha boa porción dos recursos nominalmente asignados á política lingüística (e realmente reservados para mesteres menos píos), estarían mellor investidos nestoutro tipo de empresas. Noutra ocasión teremos azo para esgaravellar neste asunto.

Se non me engano, por aí van as galescolas. Se con elas melloran as condicións de vida, os recursos educativos e as opcións de futuro dun sector francamente desfavorecido da nosa poboación -a que vive no medio rural, contando cuns servizos, uns equipamentos e unhas oportunidades inequitativos da cima ao cabo-, e ao tempo se evitan aqueles ferintes maltratos que padeceron e padecen tantas persoas neste país (entre outras, a miña nai), e que tanto me custou explicar á miña filla, pois mel nas filloas.»

Tirado de: “Falando de falantes” en http://www.elpais.com/articulo/Galicia/Falando/falantes/elpepuespgal/20070302elpgal_15/Tes

«IGUALDADE E INNOVACIÓN PRESENTAN A FERRAMENTA INFORMÁTICA DE XESTIÓN DOS BANCOS DE TEMPO NO RURAL

Estanse desenvolvendo dúas experiencias piloto en Foz e en Allariz e prevese estender a iniciativa a outros concellos interesados

Calquera persoa ou entidade interesada poderá acceder a esta ferramenta dende a páxina do SGI e dende mancomun.org»

Tirado de: http://vicepresidencia.xunta.es/index.php?id=25&lista=0&canal=3¬icia=1060

Á vista do exposto, semella o trabucado era eu.

Agora xa o entendo. As bicicletas son para o verán e as “Galescolas” e os “bancos de tempo” para o rural.

Cyclos en galego

Falabamos hai uns meses dos bancos de tempo dende unha dobre perspectiva, ferramentas para vertebrar a comunidade e novos espazos para o uso do galego, e faciamos fincapé na necesidade de contar con ferramentas lóxicas en galego para a súa xestión.

Hoxe estamos de noraboa. Leo en Mancomún que xa se pode descargar a versión en galego do Cyclos. Parabéns para quen o fixeron posíbel -Mancomún, Vicepresidencia, Servizo Galego de Igualdade, Innovación e Industria- e especialmente para APC polo seu labor de "fontaneiro” e para o de Cedeira porque nese forno cada día fan mellores produtos con sabor a país.

E xa postos a seguir pedindo, animalos a procurar os apoios necesarios para ter en galego os manuais, titoriais e demais documentación da aplicación.

Hai marxe

Expresei a miña opinión ao respecto e intúo que isto non fixo máis que empezar. Baséome en que nestes días “a pé de obra” escoitei opinións críticas (se teño vagar, hei publicar un resume) nas máis das veces rigorosas e fundamentadas. Algunhas (por exemplo, as relativas á non correspondencia entre o nivel de estudos académicos esixido para optar á praza de servizos xerais, certificado de escolaridade, e dous dos temas obxecto de exame, concretamente: «Tema 7. A alimentación, a nutrición e a dietética: a alimentación equilibrada. Planificación de menús. TEMA 8. Trastornos infantís relacionados coa alimentación: elaboración de menús axeitados a cada problema») mesmo poden rematar en impugnacións.

En fin. A estas alturas, o feito, feito está, pero aínda hai certa capacidade de manobra.

É certo que algunhas das críticas utilizan calquera pretexto para agochar o que subxace no fondo: a oposición a calquera intento de promover novos ámbitos de uso do galego e/ou o torpedeo sistemático da acción de goberno dos nacionalistas.

Non obstante, “pechar filas” sen reflexionar sobre se cometemos erros ou non; botarlle a culpa ao adversario; procurar “inimigos” fronte aos que reafirmarse; enrocarse; pensar que se fixo todo moi ben ou procurar xustificacións na presunta rapidez coa que houbo que actuar é coller tódolos boletos para volver repetir os mesmos erros e as mesmas dinámicas.

Parar, pensar, contrastar nas canles políticas e nas profesionais implica, por regra xeral, ter máis posibilidades de acertar, de facer as cousas ben.

Hai marxe. Para empezar suxiro, para o seu estudo, uns cantos temas:

- realización e corrección das probas,

- presenza de especialistas nas comisións de cualificación,

- proxecto pedagóxico

- servizo de cociña e persoal á fronte do mesmo

- períodos de inscrición

- criterios de provisión da dirección pedagóxica

- regulamento de funcionamento e órganos de participación

Outra política

Ten toda a razón Suso de Toro, foi para facer outra política. Tentei dicir algo semellante en forma de metáfora pero semella que cómpre ser máis explícito.

Sei o difícil que é vencer e superar as inercias e dinámicas do “fraguismo” mais se os votei foi porque agardabaque cando menos o ían intentar.

Aínda a risco de que me tachen de hipercrítico ou “pouco colaborador, van para dous anos de goberno e antes que empecen a xustificar o continuísmo actual coa milonga á que se recorre nos concellos (cómpre consolidar, esta foi unha fase de “toma a terra”, as medidas reais e de cambio han vir para a próxima lexislatura....), cómpre dicirlles que nos merecemos outra política

Merecémonos que:

· Cando nos relacionamos con algunhas –afortunadamente, non todas- vicepresidencias, consellerías e demais entramado institucional nos traten como cidadáns –mesmo cidadáns discrepantes- e non como súbditos.

· Desaparezan determinados persoeiros, non polos últimos acontecementos, senón porque hai centos de motivos polos que nunca deberon estar aí.

· Entendan que o papel do “intelectual colectivo” non é ser o seu particular “botafumeiro”.

· Comprendan que a administración non pode ser unha axencia de colocación, que á fronte de determinados proxectos teñen que estar persoas capaces e cunha cualificación profesional contrastada.

· Sexan quen de entender que pode ser un bo cadro organizativo e mesmo un excelente concelleiro –xa non digamos cando non se dan nin unha cousa nin a outra- e que non sexa a persoa idónea para estar á fronte dun cargo que esixe tamén duns coñecementos dos que que carece.

· Non confundan “populismo” con nacionalismo progresista.

· Aprendan que a participación é antónimo de “traballa para min e cando eu che pida opinión. Iso si, que o saibas: digas o que digas hei facer o que me pete e mesmo deturpar as túas propostas”.

· Susbtitúan os correos electrónicos con notas dos gabinetes de comunicación (nalgúns casos, de “incomunicación”) das institucións pola información e o debate das liñas políticas que deben presidir a actuación á fronte das diferentes áreas da administración.

Mentres tanto, se seguen reproducindo dinámicas que me gustaría ver desterradas; se mesturan á súa conveniencia organización política con administración/institución”; se improvisan e fan do populismo, a trapallada o teu método de traballo….pois que saiban que corren o risco que haxa quen, parafraseando a Llach, cantemos aquilo de: “non era iso, compañeiros, non era iso”. Noutras palabras, que haberá persoas que non admitimos que o silencio, o medo a que o adversario utilice esta ou aqueloutra manifestación, sirvan de pretexto para xustificar o inxustificábel.

E esa “canción” soará en bitácoras e nos foros que voluntariamente escollemos para expresar que camiñan por vieiros perigosos.

Aínda hai marxe para endereitar o rumbo pero moito me temo que pode máis a “síndrome do emperador”.

Lapsus, vinganza ou cambio de estratexia?

"Vicepresidencia inviste máis de 700.000 euros en mellorar a habitabilidade da residencia de maiores da Milagrosa en Lugo As obras que están na fase de alegacións do proxecto, teñen un prazo de execución de 8 meses O secretario xeral da Vicepresidencia, Antonio Losada e a delegada provincial, Branca Rodríguez Pazos, presentaron esta mañá os traballos de mellora O secretario xeral, Antonio Losada, anunciou ademais a construción dunha nova residencia de Sogaserso na Mariña lucense."

Xúrovos que non é ninguha montaxe. A entradiña está tirada da propia páxina web da Vicepresidencia da Igualdade e do Benestar.

A min tamén me entrou a dúbida. Non sei se é que ao redactor ou redactora se lle foi o santo ao ceo, se é que pensa marchar e antes quixo vingarse do xefe ou se houbo consigna para que, postos a respectar as denominacións oficiais que se publican no DOG, mellor empezar pola propia casa e o nome de cada quen.

Como en moitas outras cousas, o tempo ha despexar a incógnita.

Seguridade nacional

Cóntanme que os técnicos do Departamento de Cultura e Deportes do concello de Fene propuxeron un itinerario para a II marcha cicloturística que percorría as ribeiras de Maniños, Barallobre, Perlío e San Valentín.

Solicitáronlle permiso a Navantia para poder atravesar a factoría e ir de Perlío a San Valentín. Aínda non recibiron o comunicado oficial pero, de xeito oficioso, a empresa xa lles fixo saber que non ían conceder autorización baseándose en “razóns de seguridade nacional”.

Vicepresidencia da Igualdade e do Benestar, agora

Os problemas políticos hai que solucionalos en termos políticos, nas mesas de seguimento e tensando a corda todo o que haxa que tensala en función da dimensión e transcendencia do problema.

Subirse a un banco, chamar a unha cristalería ou faltarlle ao persoal é unha mostra máis desa concepción cesarista da política que non encaixa ou non debería encaixar nunha organización como o BNG.

Se Quintanta "fose alguén", prescindiría inmediatamente dos servizos de Antonio Losada e reorientaría a política que está desenvolvendo dende Vicepresidencia.

Se funcionara a "póliza de garantías" que promoveu quen apoiou a Quintana na última asemblea nacional, a estas alturas non abririamos os xornais ou o DOG con medo a encontrarnos cunha nova "ocorrencia".

Vicepresidencia, non hai tanto

Yo soy aquí quien manda/porque está casa es mía

A copla que da título ao post apredendina do meu pai e, se lle facemos caso á noticia de “El País”, semella que foi a que lle cantou Antonio Losada a Pedro Silva por cuestións de rótulos.

Mágoa que Antonio Losada non amose a mesma preocupación para que nas Galescolas que entran en funcionamento nos próximes meses conten, dende a súa apertura, con persoal de cociña, persoal que non figura nas RPT publicadas até o momento.

Mira ti por onde

A TVG escolleu o nome desta bitácora para unha teleserie baseada na Grande Depresión que van emitir en horario de tarde.

Toquemos madeira para que non a boten antes do programa de "Superpiñeiro"!

Prohibido pensar e opinar

Kelme non quere deportistas que pensen e opinen. Nomeadamente, se son “politicamente incorrectos”. En por iso, acaba de rescindir o contrato de patrocinio co futbolista do F.C. Barcelona Oleguer Presas. Oleguer volve estar de actualidade non polo seu xogo no campo, senón polas súas ideas. Nesta ocasión, polo artigo que reproducimos de seguido, traducido ao galego, e que publicou en Berria e “Setmanari de comunicació directa”

Por certo, se queres acceder ao “Setmanari” dende a rede da Xunta esta é a mensaxe que aparece:

Acceso non permitido - Acceso no permitido

A páxina que desexa ver non pode ser accedida debido a que pertence a unha categoría non permitida.

Dirección bloqueada:		http://www.setmanaridirecta.info/
Data de Bloqueo - Fecha de Bloqueo:		09/Feb/2007:08:29:06
Categorías Bloqueadas:		pornografia-ac

Imos aló co artigo de Oleguer, texto que subscribimos de principio á fin.

«A BOA FE

De Juana Chaos leva 20 anos no cárcere. Debido ás vantaxes legais vixentes impúxoselle unha pena de 18 anos polos crimes cometidos. Aínda así, hoxe en día segue no cárcere en prisión preventiva á espera de resolución por dous artigos de opinión escritos no xornal Gara. En opinión da Audiencia Nacional Española De Juana Chaos cometeu un delito de ameaza terrorista e impúxolle unha condena de 12 anos e medio. Como protesta a esta decisión De Juana Chaos decidiu iniciar unha folga de fame até o final. Nun estado de dereito- dínnolo unha e outra vez, como se fose unha campaña de publicidade- non hai pena de morte nin cadea perpetua. E a eutanasia tamén esta prohibida. Vou actuar de boa fe e vou pensar que o estado de dereito cre nas súas leis; é dicir que non aplica a cadea perpetua nin a pena de morte. De boa fe, outra vez, vou pensar que o contido dos artigos de De Juana Chaos son totalmente explícitos, tanto como para ter a unha persoa no cárcere.

Querería crer que no estado de dereito hai liberdade de expresión, e neste xuízo, no de Egunkaria ou no xuízo do actor Pepe Rubianes -por comentar algúns- hai suficientes indicios para procesar aos responsábeis. Se non é así, todos clamarían ao ceo, porque é iso o que fan cando se incumpre a liberdade de expresión fóra de aquí, en Marrocos, Cuba e Turquía, entre outros. A boa fe faime pensar que o estado de dereito é o mesmo para todos; que as presións políticas non teñen ningunha repercusión, e que o poder xudicial é realmente independente; que as declaracións do ministro de Xustiza López Aguilar non repercutiron na decisión xudicial -quen dixo que o Goberno faría outras tantas imputacións para que De Juana non quedase en liberdade-.

“As palabras non, as accións”, dixo alguén. David Fernández fálanos destes feitos no libro”Croniques del 6 i altres do claveguera policial”: A Enrique Rodríguez Galindo, xeneral da Garda Civil e responsábel das barbaridades cometidas no cuartel de Intxaurrondo, condenaron a 75 anos de cárcere polo asasinato de Lasa e Zabala, dos cales cumpriu a cuarta parte argumentando problemas de saúde. Tamén foi excarcerado Julen Elgorriaga por razóns de saúde; foi condenado a 80 anos por aqueles feitos e só cumpriu o 3%. Logo de enganar a toda España, De la Rosa está en casa xa que lle impuxeron o terceiro grado co argumento de que sofre depresión. Rafael Vera, en cambio, só cumpriu 8 meses no cárcere polo secuestro de Segundo Marey -asumido polo GAL- aínda que lle impuxeron unha pena de 10 anos. David fala sobre todo da tortura e dos torturadores; tamén fala do xeito en que se utiliza a información para criminalizar moitas disidencias; xunto con isto di que a mesma Policía pon as probas que necesita para criminalizar aos que lle interesa politicamente, e que ao Goberno non quere oír nin unha palabra do observador especial da NBE contra a tortura ou dos informes das organizacións -entre outros o realizado por Amnesty International-. E isto fano porque todos estes din que se tortura no estado de dereito.

Por se non abonda, agora o mesmo Fiscal de Audiencia Nacional pediu arquivar o caso Egunkaria; segundo din, non hai probas. No 2004 en cambio o Tribunal de Estrasburgo castigou a España “por non investigar” as torturas denunciadas por 17 independentistas cataláns 12 anos antes: nas Olimpíadas tíñanse que acalar as voces que non estaban de acordo. En cambio en novembro do 2005 Zapatero absolveu aos 4 policías locais de Vigo inhabilitados e castigados por darlle unha malleira, insultar e aldraxar ao senegalés Mamado Kane –a condena era de 2 e 4 anos de cárcere-. Aznar fixo o mesmo no ano 2000: absolveu a 14 policías castigados por torturar; a un deles xa o castigaron anteriormente. E...

En fin, que teño unha lea enorme na cabeza. Este estado de dereito ten moitas zonas escuras, e fanme dubidar. Todo isto cheira a hipocresía. E con toda esta hipocresía remata a boa fe.

Oleguer Presas

Futbolista do FC Barcelona»

"Falar de amores"

Encántame Nordestin@s e especialmente "Falar de amores". Pensaba que era unha canción tradicional de Cedeira. Onte souben polo meu fillo que a letra é do "Segrel do Penedo".

Lei de transparencia

Por que ao secretario xeral da Vicepresidencia da Igualdade e Benestar non lle entra un ataque de celo (que non sexa en exceso, abonda con que sexa dos normaliños) na aplicación da Lei de Transparencia e ordena publicar no DOG e no web os nomes, retribucións, adscricións e funcións (prensa, asesoramento especial, funcións administrativas e loxísticas) de TODO –non só de tres- o persoal eventual de gabinete de Vicepresidencia e órganos afíns?

Habería esta polémica?

Se, como demandabamos hai nove meses en lugar de crear unha “rede de galegoescolas” dictaran unha norma de carácter universal para garantir a oferta educativa en galego en tódalas escolas infantís con independencia da súa titularidade?

Esa norma universal é, cando menos para min, a cuestión de fondo, a liña que diferencia a política da "ocorrencia", o proxecto da "frase-titular". E claro, cando se entra nas ocorrencias en lugar de debater as cuestións de fondo acabamos entrando en debates........ "ocorrentes".

"El camino del norte" (metáfora)

«-¿Miedo a enterarse?
-No, no, uno puede enterarse. El problema empieza cuando quiere hablar de lo que descubrió. Decirle a otro mirá de lo que me di cuenta. Darse cuenta de las cosas está bien al principio, mientras no le das cuenta a los demás. Porque justo en ese momento empezás a quedarte solo. Perdés amigos. Y si solo perdieras amigos, casi no sería nada. Es que empiezan a tratarte como si fueras enemigo. Y al final, te sentís un enemigo. Entonces te callás, no decís que te diste cuenta, no decís que te enteraste, no decís nada. ¿Y sabes qué pasa? Que cuando no decís nada, acabás por no pensar. Y vuelta a la primera casilla, como en el juego de la oca.»

Do capítulo “Las viejas fotografías”, páx, 37

Non había "activos ociosos"

Galescolas e contratación de persoal

Quen seguides este espazo sabedes que “saíu da clandestinidade” porque, preocupado por un tema que me parecía de grande transcendencia para a lingua e que me suscitaba máis dúbidas que convicións, un comentario sobre as Galescolas chamou a atención de Vieiros. Dende aquela, volvín sobre o tema nun par de ocasións: ”Outra volta con interrogantes sobre Galescolas”, “Setembro e comezo de cursos nas Galescolas” e, noutra, de como se estaban a desenvolver algúns procesos de contratación de persoal para o Consorcio Galego de Servizos de Igualdade e Benestar.

Gustaríame non ter que seguir dándolle voltas pero as contratacións traducíronse en impugnación de bases e as que han rexer nos procedementos de selección de persoal laboral das Galescolas parécenme, cando menos, preocupantes na forma e no fondo.

No fondo porque –e que alguén me corrixa se estou equivocado- a día de hoxe, varios meses despois do anuncio da súa creación, non hai nin Proxecto Pedagóxico nin Regulamento marco das Galescolas, documentos sobre os que tanto as universidades que forman aos mestres especialistas coma os docentes dos ciclos formativos de técnicos superiores en educación infantil terían moito que dicir.

Tamén no fondo, porque Proxecto Pedagóxico e Regulamento marco son, ao meu entender, os textos fundamentais, o “estatuto de nación” que debería singularizar a Rede de Galescolas, o seu funcionamento e proposta educativa e, en boa lóxica, dos que se deberían derivar o perfil e a cualificación dos profesionais que deben estar á fronte da Galescolas e os requirimentos (temarios, tipoloxía das probas….) a esixir nas bases para a súa contratación. Pois ben, no caso das Galescolas semella que se fai xusto ao revés: primeiro as bases para contratar o persoal e logo xa virá o proxecto pedagóxico.

Na forma porque, cinguíndonos ás bases propiamente ditas á marxe doutras cuestións que xa imos considerar menores, tamén hai moitos extremos que me custa traballo entender ou coas que discrepo abertamente:
- Se como se di na introdución, o que se pretende é “garantir a plena implicación do persoal das Galescolas na realidade social do territorio”, o lóxico e apropiado é incluír no programa da oposición algún tema relativo á realidade socioeducativa e sociolingüística da comarca.
- Non dubido que a proba tipo test sexa a máis obxectiva á hora de corrixir pero non creo que sexa a máis acaída para amosar a competencia profesional e o grao de coñecemento dos temas específicos da oposición. E menos cando é a única proba específica!
- As convocatorias en que se inclúe unha entrevista persoal teñen un algo grado de indeterminación e de inseguridade tanto á hora da súa formulación como na avaliación dos aspirantes.
- A composición da comisión de valoración (constituída polo xerente do Consorcio ou persoa na que delegue, dúas persoas en representación do concello e unha da Vicepresidencia da Xunta e unha secretaría a cargo dunha persoa en representación do Consorcio) non contribúe precisamente a ofrecerlle garantías aos aspirantes. En ningún momento se garante a presenza de profesionais con cualificación contrastada tanto para elaborar as probas coma para avalialas, nomeadamente a entrevista persoal na que tamén se valora o dominio oral da lingua. Se ben é certo que a comisión de valoración pode solicitar a axuda de persoal especializado, non é menos certo que nin se determina que persoal, nin é obrigatorio recorrer ao seu asesoramento. É difícil de explicar por que non se garantiu esta cuestión incorporando á comisión avaliadora dous ou máis especialistas en educación infantil e lingua oral nomeados, por exemplo, polas universidades.
- E xa para rematar, non entendo como na comisión de valoración non se inclúe a representación sindical, xa sexa tomando como referencia a Administración autonómica ou a do concello sede da Galescola.

Outro día, con máis vagar, falaremos de vagar do Consorcio ou de como a este ritmo e se seguen substituíndo a planificación pola improvisación e o rigor polas urxencias, van acabar convertendo un modelo ilusionante, nunha nova frustración.

Why?

"Why" a Consellería de Cultura promociona a música galega no MIDEM, Cannes-Francia e, na época do multimedia, nun web con información “estática”, a única lingua que utiliza é o inglés?

"Why" se o obxectivo é promocionar a música galega e potenciar un mercado musical galego, non se inclúe ningún compositor de música culta?

"Why" se, segundo a nota de prensa da Consellería, os tracks que se inclúen páxina web "son o resultado dunha“compilación/escolla de 50 temas de música galega (20 de pop/rock e 30 de roots “raíces”) no que se atopan os artistas e grupos máis emblemáticos e contemporáneos da música galega actual, escollidos por unha comisión de expertos” (deixando á marxe do discutíbel da escolma de temas e grupos, mesmo inclúe algún que ven de anunciar a súa disolución) na sección de raíces non aparece ningún tema de grupos tan "emblemáticos, contemporáneos e con proxección internacional" como Milladoiro?

"Why" xa postos a incluír grupos que cantan en inglés ou español, na sección de pop-rock non figuran ningún tema de Los Suaves, Xoel-De Luxe ou Iván Ferreiro?

"Why" no marco dunha política de transparencia, a información da Consellería non inclúe a composición da comisión de expertos?

"Why" a Asociación Galega de Compositores, referíndose á política de distribución musical da Consellería e por boca co seu presidente di: “Certamente, resulta imposible concibir tanto disparate xunto”?

P.S. A próxima actualización falará das bases para a provisión de postos de traballo nas Galescolas.

Mudan os tempos, mudan as vontades

E para mostra o texto do cartel (ver a terceira liña contando dende a cabeceira) que preside a entrada á Casa do Concello de Fene e que onte servía de telón de fondo para a fotografía de Kiko Delgado que reproducimos e que publicou en “El Correo Gallego”. Na imaxe, de esquerda a dereita Anxo Quintana, Iván Puentes (candidato do PSOE á alcaldía) e Xosé María Rivera Arnoso (alcalde do BNG e candidato á reelección).

Quintana-Losada&Superpiñeiro

Ao ver o titular xa me imaxinei que non era ningunha brincadeira e, efectivamente velaí unha noticia que se comenta por si soa. E se non leras a reportaxe sobre as festas da terceira idade, esa na que Superpiñeiro di "Só faltaba eu por volver", preme aquí.

Beckham, Iniesta e a política galega

Cando ficharon a Beckham argumentaron que era un magnífico xogador de fútbol, a peza que se precisaba para reforzar ao equipo e, ademais, unha persoa que viña ao club porque estaba identificado co proxecto deportivo. Na súa estada nos “madriles” encheu máis portadas da prensa rosa ca da deportiva. Agora, cando está a piques de marchar, todo o mundo coincide en que non era tan bo e nin xogou ao fútbol, nin fixo xogar ao equipo. Traballou intensamente para el, para o Bechkam “home-anuncio” e, dun xeito secundario, para o Beckham-futbolista.

Non é “mediático” pero ten sentido de equipo, cre que no fai, ten atrevemento e dá xenio velo xogar. Claro que se chama Andrés Iniesta e segue cun “look” máis ben clásico: non cambia de peiteado, tampouco adoita lucir outro tipo de aditamentos, non se lle ve en festas e outros actos sociais ou de representación....

Onte dicíame un amigo que, cada vez que miraba a prensa, tiña a sensación que no nacionalismo galego había demasiado persoal que “quere ser como Beckham” (e non se refería á rebeldía ou ao físico do xogador, senón quen actúa por el/ela e en función del/dela sen que o equipo lles importe máis que para conseguir os seus fins) e case ningún que intente imitar a Iniesta.

E non levará algo de razón?

Foro Interea

Tema complexo o da participación social! En principio, a función do grupo aberto é reflexionar sobre experiencias concretas. A ver que dá de si!

Dixitalización de libros en catalán

Google e cinco bibliotecas, entre delas as do mosteiro de Montserrat e a de Cataluña, subscribiron un convenio que permite a Google dixitalizar aqueles fondos que pasaron a dominio público.

De novo, Galescolas e interrogantes

Segundo a Conselleira de Educación, “a competencia do que hai que ensinar nas Galescolas é da Consellería de Educación. E a inspección educativa dependerá tamén de nós. Xa tivemos contactos con Vicepresidencia para falar. Eles coñecen a LOE e teremos que traballar xuntos, para currículos e profesorado”. Isto é, aínda non están fixados.

Se atendemos ás novas do Consorcio promovido pola Vicepresidencia, no primeiro trimestre de 2007 entran en funcionamento 23 Galescolas e “nun período breve de tempo se iniciará o proceso de selección de persoal”. Por máis que pregunto, nin sequera o concelleiro responsábel dunha destas Galescolas que abre agora, antes de marzo, sabe dicirme como se vai tratar a cuestión da lingua ou que criterios van seguir para a selección do persoal docente e non docente. E xa vai tempo de abondo para que nin no web do Consorcio nin no DOG teñamos unha resposta clara a moitas das interrogantes que formulabamos hai varios meses.

Chámame a atención pero....

Aínda que podo intuílas (que moitos dos promotores seguen na loita contra a planta de gas en Mugardos), descoñezo as razóns polas que o BNG non aparece entre os convocantes das mobilizacións en defensa dos espazos públicos.

Unha nova edición

De “El hombre solo”, a fermosa novela de Bernardo Atxaga. É un deses libros que me gustou e impresionou..Dura a historia de Carlos, o irmá de Kropotki, panadeiro e socio do hotel que na ficción aloxa á selección de Boniek. En fin, unha lectura moi recomendábel mesmo para tentar entender a complexidade do “proceso”.

Concellos, lingua e televisión dixital

Até o 23 de marzo de 2007 está aberto o prazo para que aqueles concellos interesados e integrados nunha demarcación planificada poidan solicitar a xestión dun programa de televisión dixital local. Ábrese, xa que logo, a posibilidade dunha nova xanela para a lingua propia. Aproveitala ou non, depende de nós.

Non queres caldo? Pois dúas cuncas máis

E logo a “póliza de garantías” non dicía nada a respecto da política da Xunta dirixida aos nosos maiores? Duplicar as festas é o prototipo de “ocio activo” que promove Vicepresidencia?

A saúde do catalán en Internet

Joan Soler i Martí, membro do equipo de coordinadores de WICCAC (Webmàsters Independents en Català, de Cultura i d'Àmbits Cívics) ven de publicar un interesante artigo no que analiza o uso do catalán en Internet durante 2006. Como datos máis positivos salientan o aumento do uso (pasa dun 38,75% en decembro 2002 ao 52,23% no mesmo mes do 2006, se ben este incremento non se produce na mesma proporción en tódolos sectores) ou os 3,5 millóns de páxinas .cat indexadas en Google. O punto máis feble está no uso do catalán nos webs das empresas, moi por baixo da media dos outros sectores.

Mancomunidades

Non lle falta razón ao artigo de Corbacho. Descoñezo se a Mancomunidade de Ferrolterra rende as súas contas ou non. Sei que nos moitos anos de existencia os proxectos comúns cóntanse cos dedos da man e acabaron en fracaso (matadoiro), á marxe da propia Mancomunidade (Mostra de Teatro Infantil) ou en disparate (planta de reciclaxe de Mougá). Tamén acordo dun dito: se queres que un problema aprodreza sen resolverse, lévao á Mancomunidade.

Ano novo, rituais, líderes e dirixentes

O meu particular ritual inclúe comezar o ano vendo Casablanca, escoitando Suzanne e principiando un novo libro. Nesta ocasión decanteime polo que me regalou Pepe, un vello militante do PCE. De momento, quédome con estas consideracións sobre a diferenza entre un líder e un dirixente:
“A exaltación do líder sen proxecto produce unha figura de barro. Por iso prefiro o termo dirixente, palabra tan querida por Bertolt Brecht e analizada por W. Reich (…). Quen elixen ao líder, quen o votan, son quen ao día seguinte o poñen “contra a parede”. O líder é tamén un produto de consumo, coma unha construción do desexo da xente de ter un santo ou un deus ao que lle render culto e ao que non tardan en deixar por outro. Forma parte do consumismo que o capitalismo introduciu no campo da política. Xa que logo, o líder representa a esperanza que no mercado político pode ter unha nova marca para que venda. Neste caso, vender é chegar ás institucións, mentres que o dirixente, ao igual que o director dunha orquestra, dirixe a partitura. No caso do dirixente conxúgase e harmonízase o colectivo co individual. O dirixente resulta elixido en función da súa capacidade, non da súa imaxe. Outra diferenza entre o líder e o dirixente é que primeiro pide adhesións mentres que o segundo demanda participación, apoio e crítica”.